در سیستمهای KNX برای کنترل دما، دو گزینه اصلی برای ترموستاتها وجود دارد:
صفحه کلید با سنسور دما و تنظیمکننده یکپارچه:
این نوع کلید دارای سنسور دما است و با توجه به نقطه تنظیمشده (set point) و دمای محیط، یک سیگنال تقاضا ارسال میکند. این صفحه کلید ممکن است دارای نمایشگری برای تغییر نقطه تنظیم باشد یا این تغییرات باید از طریق یک رابط کاربری جداگانه انجام شود.
کلید با سنسور دما بدون تنظیمکننده:
این نوع فقط دارای سنسور دما است و باید دادههای دما به یک تنظیمکننده جداگانه ارسال شود که سیگنال تقاضا را تولید کند. چون این کلید نمایشگر ندارد، لازم است یک رابط کاربری در سیستم در جای دیگری فراهم شود.
موقعیت قرارگیری ترموستات میتواند بر عملکرد سیستم تأثیر بگذارد. با این حال، از آنجایی که این موضوع معمولاً خارج از کنترل طراحان سیستم KNX است، میتوان از راهکارهای زیر برای جبران این مسئله استفاده کرد:
کالیبراسیون: تمام سنسورهای دمای KNX قابلیت جبرانسازی دما (Offset) را دارند. پس از دریافت دمای دقیق اتاق، میتوان مقدار سنسور را کالیبره کرد تا دمای درستتر نشان داده شود.
سنسور دمای خارجی: این امکان را فراهم میکند که دمای گرفته شده از طریق سیستم KNX برای میانگینگیری یا جایگزینی دمای یک اتاق استفاده شود. از آنجا که بسیاری از کلیدهای KNX اکنون دارای سنسور دما هستند، میتوان دما را از دو طرف اتاق خوانده و یک اندازهگیری دقیقتر از دمای واقعی اتاق به دست آورد.
بیشتر تنظیمکنندههای گرمایش KNX از 4 مرحله گرمایش و سرمایش پشتیبانی میکنند:
هر مرحله خروجی جداگانهای دارد و آستانههای مشخصی برایش تعیین شده است.
برای مثال در یک سیستم گرمایش دو مرحلهای:
نقطه تنظیم = ۲۰ درجه
باند اضافی = ۲ درجه
منبع اصلی = گرمایش از کف (UFH)
منبع ثانویه = رادیاتورها
اگر دما به زیر نقطه تنظیم، کمتر از باند اضافی (۱۸=۲-۲۰) برسد، رادیاتورها فعال میشوند تا دما بالا برود. به این ترتیب، دمای اتاق به طور مداوم در مناسب ترین حالت ممکن حفظ میشود. دستگاههای مختلفی برای تنظیمکنندههای خارجی وجود دارد که شامل کنترلهای مانيفولد، ماژولهای منطقی، دستگاههای ورودی و سرورها میشود. در هر مورد، تأیید عملکرد مهم است، زیرا برخی از آنها محدود به فقط دو مرحله هستند، یعنی گرمایش و سرمایش بدون مراحل اضافی.